การเมืองสามานย์ไร้จุดยืน

ในที่สุดขบวนประชาธิปไตยประชาชนทั้งขบวนก็พากันเดินวนเวียนอยู่ในเขาวงกตแห่งความขัดแย้งระหว่างขั้วอำนาจทางการเมือง...

แล้วพากันละทิ้งเนื้อหาที่แท้จริงของการปฏิวัติประชาธิปไตยจนแทบจะสิ้นเชิง

เลนินจึงเสนอว่าในการปฏิวัติ "ต้อง" มีนักปฏิวัติอาชีพ (นักปฏิวัติที่ทำงานเต็มเวลา ที่นำโดยสมาชิกพรรคบอลเชวิก) นักปฏิวัติอาชีพมีชีวิตในระดับที่ "มีชีวิตอยู่ได้" จากการสนับสนุนของสมาชิกทั่วไป ที่สนับสนุนการปฏิวัติแต่ไม่อาจเข้าร่วมได้โดยตรงในระยะที่กระแสปฏิวัติยังไม่ขึ้นสู่กระแสสูงอย่างแท้จริง

"นักปฏิวัติอาชีพ" ต่างจาก "มือปืนรับจ้าง" หรือ "นอมินี" การเมืองแบบสามานย์ที่สู้แล้ว "ตั้งตัวได้" ลูกเมียไม่เดือดร้อน

"นักปฏิวัติ" คือ คนที่พร้อมจะเป็นวีรชนประชาชน ไม่ใช่วีรชนเอกชนที่ใครๆก็รู้จัก หากคือ "นักรบนิรนาม" ที่แท้จริง ที่จำเป็นต้องมีการจัดตั้งกันขึ้นเป็นหน่วย มีการศึกษาทบทวน ตรวจสอบความคิดในการปฏิวัติในหมู่มิตรสหายเป็นระยะ ตามหลักการ "มีดต้องหมั่นลับ จึงจะรักษาคมเอาไว้ได้"

 

รุ่งโรจน์ 'อริน' วรรณศูทร

22 พฤษภาคม 2555,