--------------------------------------------------------------------------------------------------
ทหารเสือพระเจ้าตาก มุมมองทางจิตวิญญาณที่น่าสนใจ สร้าง: 12 กรกฎาคม 2550 12:50 วันนี้นั่งดูหนังเรื่องทหารเสือพระเจ้าตาก กับลูก ๆ รู้สึกประทับใจ นายจ้อย (ทองดี, พระยาพิชัยอาสา, พระยาพิชัยดาบหัก)มาก
ตั้งแต่วัยหนุ่ม จ้อยแสวงหาความรู้เรื่องหมัดมวยจากอาจารย์เมฆ และอาจารย์เที่ยง สมัยเรียนมวยไทยจากอาจารย์ทั้งสอง ทองดีเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน อดทน อดกลั้น เป็นศิษย์รักของอาจารย์ จนทำให้ลูกศิษย์คนเก่าอิจฉา พาลหาเรื่อง รุมชกต่อย ทองดีไม่กล้าอยู่ต่อแม้ว่าจะสามารถต่อสู้กับคนเหล่านี้ได้ก็ตาม ที่ประทับใจช่วงนี้ คือ ทองดีมีความอดกลั้นต่อการด่าว่าของเพื่อนร่วมเรียน เลยถามลูกชายวัยรุ่นว่า ถ้าลูกโดนเพื่อนด่าแบบนี้จะทนได้ไหม… เขาบอกว่าทนได้ การอดทนอดกลั้นสามารถช่วยควบคุมอารมณ์ที่ดีมาก การอดทนต่อคำพูดของคนอื่นที่พูดให้เราเจ็บใจ จึงเป็นการเติบโตทางจิตวิญญาณอย่างใหญ่หลวง หากเราทนได้ก็ถือว่าเยี่ยมมาก ที่เยี่ยมมากกว่านั้น คือ การฟังคำด่าอย่างตั้งใจ อย่างลึกซึ้ง และนำไปใคร่ครวญดูว่าที่เขาพูดมานั้นจริงหรือเปล่า หากจริงก็ต้องขอบคุณเขามาก ๆ เรียกได้ว่า “ศัตรูคือมิตรที่ดีที่สุด” และหลังจากนั้นก็นำไปปรับปรุงแก้ไขตัวเอราให้พัฒนามากขึ้น
หากคนด่าว่าเราแล้วเราโกรธตอบ ก็ถือว่า “เป็นความฉลาดทางอารมณ์ที่ด้อยของเรา เพราะเขาพูดชั่ววินาทีเดียว แต่เรานำไปคิดกังวลอยู่นานนับวัน นับเดือน นับปี บางคนก็เปลี่ยนแปลงเป็นความโกรธ เกลียด เคียดแค้น พยาบาท ก็ยิ่งเข้าไปอีก เป็นอารมณ์ลบ ทำให้เราเกิดความทุกข์ ซึ่งผู้ด่าลืมไปหมดแล้ว ไปนั่งสุขสบายตั้งนานแล้ว แต่เรายังทุกข์ใจอยู่นานแสนนาน น่าจะโง่มากกว่าที่ไปโกรธตอบเขา
ทองดีเป็นเด็กใฝ่รู้ “แค่เดินผ่านเขาฝึกซ้อมมวยจีน” ก็หยุดดูและนำมาฝึกฝน ผสมผสานกับมวยไทย จนสามารถนำไปใช้ต่อสู้ได้ชัยชนะ เป็นที่โปรดปรานของพระยาวิเชียรปราการ (พระเจ้าตากสิน) และตั้งนามให้ว่า หลวงพิชัยอาสา ตั้งแต่นั้นมาหลวงพิชัยอาสาก็เป็นทหารเสือของพระเจ้าตากสินต่อสู้กับพม่าจนดาบหัก คนไม่เป็นอะไร พระเจ้าตากสินประทับใจในความเก่งกล้าสามารถของหลวงพิชัยอาสา จึงตั้งให้ฉายาให้ว่า “พระยาพิชัยดาบหัก” หลังจากกอบกู้เอกราชได้ พระเจ้าตากมอบหมายให้พระยาพิชัยดาบหักไปเป็นเจ้าเมือง “พิชัย”
ความงามของพระเจ้าตากสิน ที่น่าประทับใจอีกอย่าง คือ ความเสียสละ และความรักเพื่อนทหารของพระองค์ พระองค์เสียสละแม้กระทั่งคนรักให้กับหลวงพิชัยอาสา โดยกล่าวว่า หญิงรึจะสู้ทหารกล้า นับเป็นผู้นำที่มีจิตใจเมตตา เสียสละ ที่เห็นทหารกล้ามีความสำคัญมากกว่าคนรักของพระองค์ ทรงมีน้ำพระทัยใหญ่หลวงที่เห็นความสุขของทหารกล้ามีค่ายิ่งกว่าคนรัก
ความงามของพระยาพิชัยดาบหักอีกอย่าง คือ “ความกตัญญูกตเวที” หลังจากพระองค์ได้เป็นเจ้าเมืองพิชัยแล้ว ก็กลับไปหาครูมวยทั้งสองท่าน คือ ครูเที่ยงและครูเมฆ ได้แต่งตั้งครูเมฆเป็นกำนันและครูเที่ยงเป็นผู้ใหญ่บ้าน ประพฤติปฏิบัติตนต่ออาจารย์เยี่ยงศิษย์ที่ดี แม้ว่าจะเป็นเจ้าเมืองแล้วก็ตาม นอกจากนี้ ยังเห็นบุญคุณของ “บุญเกิด” ผู้ติดตามมาตั้งแต่เรียนหมัดมวย แม้บุญเกิดไม่เคยสนใจจะเรียนก็ตาม แต่ก็ติดตามรับใช้มาตลอด จึงทรงแต่งตั้งให้บุญเกิดเป็น “หมื่นหาญณรงค์” เป็นทหารในเมืองพิชัย
สำหรับความงามของหมื่นหาญณรงค์ คือ “ความจงรักภักดีต่อเจ้านาย และเลือดรักชาติ กล้าหาญมาก” แม้ไม่มีความสามารถเพียงพอก็ตาม ครั้งหนึ่งทหารพม่ายกมาจากกรุงอังวะมาตีเมืองพิชัย พระยาพิชัยบอกให้หมื่นหาญณรงค์ช่วยนำลูก เมีย ของท่าน หนีไป เพราะคิดว่าคงสู่พม่าไม่ได้ แต่ หมื่นหาญณรงค์ บอกว่า เขาจะร่วมต่อสู้กับพระยาพิชัย จนพระยาพิชัยแปลกใจว่าตลอดเวลาที่สู้รบมา “บุญเกิด” ไม่เคยกล้าหาญที่จะสู้รบ แต่มาครั้งนี้ทำไมต้องอาสาด้วย “บุญเกิดตอบว่า ตอนนี้เขาคือ หมื่นหาญณรงค์ เป็นทหารที่ต้องกล้าหาญ ต่อสู้เพื่อชาติ ต้องเสียสละเพื่อรักษาผืนแผ่นดินไทยไว้” ในที่สุดก็เป็นเรื่องเศร้าว่า “หมื่นหาญณรงค์ตายในสนามรบ” พระยาพิชัยเสียใจว่า หากไม่แต่งตั้งให้เป็นหมื่นหาญณรงค์ บุญเกิดก็ไม่น่าจะตายเร็วเช่นนี้
สุดท้ายที่ประทับใจในความงามของพระยาพิชัยดาบหัก คือ “ความจงรักภักดีต่อพระเจ้าตากสิน” หลังจากทราบข่าวว่าพระเจ้าตากสินสิ้นพระชนม์ พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก สถาปนากรุงรัตนโกสินทร์เป็นเมืองหลวงใหม่ของไทย เจ้าเมืองหัวเมืองต่าง ๆ จะต้องเข้าไปถือน้ำพิพัฒนสัตยาต่อพระมหากษัตริย์ พระยาพิชัยตัดสินใจที่จะเป็น “ทหารเสือพระเจ้าตาก” แต่เพียงพระองค์เดียว จึงทิ้งลูกและภรรยาเดินออกจากเมืองพิชัยด้วยใจเด็ดเดี่ยว และหายไปจากเมืองพิชัยตั้งแต่วันนั้น ซึ่งน่าเสียดายทหารกล้าคนนี้มาก แต่ด้วยความจงรักภักดีต่อพระเจ้าตากสิน ที่ได้ถือน้ำพิพัฒน์สัตยาร่วมกันมาแล้ว จึงไม่อาจเปลี่ยนแปลงหรือแปรพักตร์ไปเป็นทหารเสือของผู้ใดได้อีกในชาตินี้ น่าชื่นชมความงามของบุคคลสำคัญของชาติไทยที่ช่วยกอบกู้อิสรภาพให้ชาติไทยเป็นเอกราชอยู่ได้จวบจนทุกวันนี้
หากคนด่าว่าเราแล้วเราโกรธตอบ ก็ถือว่า “เป็นความฉลาดทางอารมณ์ที่ด้อยของเรา เพราะเขาพูดชั่ววินาทีเดียว แต่เรานำไปคิดกังวลอยู่นานนับวัน นับเดือน นับปี บางคนก็เปลี่ยนแปลงเป็นความโกรธ เกลียด เคียดแค้น พยาบาท ก็ยิ่งเข้าไปอีก เป็นอารมณ์ลบ ทำให้เราเกิดความทุกข์ ซึ่งผู้ด่าลืมไปหมดแล้ว ไปนั่งสุขสบายตั้งนานแล้ว แต่เรายังทุกข์ใจอยู่นานแสนนาน น่าจะโง่มากกว่าที่ไปโกรธตอบเขา
ทองดีเป็นเด็กใฝ่รู้ “แค่เดินผ่านเขาฝึกซ้อมมวยจีน” ก็หยุดดูและนำมาฝึกฝน ผสมผสานกับมวยไทย จนสามารถนำไปใช้ต่อสู้ได้ชัยชนะ เป็นที่โปรดปรานของพระยาวิเชียรปราการ (พระเจ้าตากสิน) และตั้งนามให้ว่า หลวงพิชัยอาสา ตั้งแต่นั้นมาหลวงพิชัยอาสาก็เป็นทหารเสือของพระเจ้าตากสินต่อสู้กับพม่าจนดาบหัก คนไม่เป็นอะไร พระเจ้าตากสินประทับใจในความเก่งกล้าสามารถของหลวงพิชัยอาสา จึงตั้งให้ฉายาให้ว่า “พระยาพิชัยดาบหัก” หลังจากกอบกู้เอกราชได้ พระเจ้าตากมอบหมายให้พระยาพิชัยดาบหักไปเป็นเจ้าเมือง “พิชัย”
ความงามของพระเจ้าตากสิน ที่น่าประทับใจอีกอย่าง คือ ความเสียสละ และความรักเพื่อนทหารของพระองค์ พระองค์เสียสละแม้กระทั่งคนรักให้กับหลวงพิชัยอาสา โดยกล่าวว่า หญิงรึจะสู้ทหารกล้า นับเป็นผู้นำที่มีจิตใจเมตตา เสียสละ ที่เห็นทหารกล้ามีความสำคัญมากกว่าคนรักของพระองค์ ทรงมีน้ำพระทัยใหญ่หลวงที่เห็นความสุขของทหารกล้ามีค่ายิ่งกว่าคนรัก
ความงามของพระยาพิชัยดาบหักอีกอย่าง คือ “ความกตัญญูกตเวที” หลังจากพระองค์ได้เป็นเจ้าเมืองพิชัยแล้ว ก็กลับไปหาครูมวยทั้งสองท่าน คือ ครูเที่ยงและครูเมฆ ได้แต่งตั้งครูเมฆเป็นกำนันและครูเที่ยงเป็นผู้ใหญ่บ้าน ประพฤติปฏิบัติตนต่ออาจารย์เยี่ยงศิษย์ที่ดี แม้ว่าจะเป็นเจ้าเมืองแล้วก็ตาม นอกจากนี้ ยังเห็นบุญคุณของ “บุญเกิด” ผู้ติดตามมาตั้งแต่เรียนหมัดมวย แม้บุญเกิดไม่เคยสนใจจะเรียนก็ตาม แต่ก็ติดตามรับใช้มาตลอด จึงทรงแต่งตั้งให้บุญเกิดเป็น “หมื่นหาญณรงค์” เป็นทหารในเมืองพิชัย
สำหรับความงามของหมื่นหาญณรงค์ คือ “ความจงรักภักดีต่อเจ้านาย และเลือดรักชาติ กล้าหาญมาก” แม้ไม่มีความสามารถเพียงพอก็ตาม ครั้งหนึ่งทหารพม่ายกมาจากกรุงอังวะมาตีเมืองพิชัย พระยาพิชัยบอกให้หมื่นหาญณรงค์ช่วยนำลูก เมีย ของท่าน หนีไป เพราะคิดว่าคงสู่พม่าไม่ได้ แต่ หมื่นหาญณรงค์ บอกว่า เขาจะร่วมต่อสู้กับพระยาพิชัย จนพระยาพิชัยแปลกใจว่าตลอดเวลาที่สู้รบมา “บุญเกิด” ไม่เคยกล้าหาญที่จะสู้รบ แต่มาครั้งนี้ทำไมต้องอาสาด้วย “บุญเกิดตอบว่า ตอนนี้เขาคือ หมื่นหาญณรงค์ เป็นทหารที่ต้องกล้าหาญ ต่อสู้เพื่อชาติ ต้องเสียสละเพื่อรักษาผืนแผ่นดินไทยไว้” ในที่สุดก็เป็นเรื่องเศร้าว่า “หมื่นหาญณรงค์ตายในสนามรบ” พระยาพิชัยเสียใจว่า หากไม่แต่งตั้งให้เป็นหมื่นหาญณรงค์ บุญเกิดก็ไม่น่าจะตายเร็วเช่นนี้
สุดท้ายที่ประทับใจในความงามของพระยาพิชัยดาบหัก คือ “ความจงรักภักดีต่อพระเจ้าตากสิน” หลังจากทราบข่าวว่าพระเจ้าตากสินสิ้นพระชนม์ พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก สถาปนากรุงรัตนโกสินทร์เป็นเมืองหลวงใหม่ของไทย เจ้าเมืองหัวเมืองต่าง ๆ จะต้องเข้าไปถือน้ำพิพัฒนสัตยาต่อพระมหากษัตริย์ พระยาพิชัยตัดสินใจที่จะเป็น “ทหารเสือพระเจ้าตาก” แต่เพียงพระองค์เดียว จึงทิ้งลูกและภรรยาเดินออกจากเมืองพิชัยด้วยใจเด็ดเดี่ยว และหายไปจากเมืองพิชัยตั้งแต่วันนั้น ซึ่งน่าเสียดายทหารกล้าคนนี้มาก แต่ด้วยความจงรักภักดีต่อพระเจ้าตากสิน ที่ได้ถือน้ำพิพัฒน์สัตยาร่วมกันมาแล้ว จึงไม่อาจเปลี่ยนแปลงหรือแปรพักตร์ไปเป็นทหารเสือของผู้ใดได้อีกในชาตินี้ น่าชื่นชมความงามของบุคคลสำคัญของชาติไทยที่ช่วยกอบกู้อิสรภาพให้ชาติไทยเป็นเอกราชอยู่ได้จวบจนทุกวันนี้
พระยาพิชัยต่อสู้กับพม่าเมื่อครั้งศึกโปสุพลายกทัพมาตีเมืองพิชัยจนดาบคู่กายของท่านหัก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น